De acht grote lessen van de natuur (les 2)

“De man doodde de vogel, en met de vogel het lied, en met het lied zichzelf.” ~Pygmee-legende~

Vorige week postte ik een verhaal over les 1 van De acht grote lessen van de natuur van Gary Ferguson.

Vandaag les 2: Het leven op aarde groeit en bloeit omdat alles met alles verbonden is

Op dit moment staat de magnolia in onze tuin volop in bloei. Honderden roze bloemen steken fier omhoog. Een lust voor het oog.

Wie iets langer kijkt ziet echter veel meer dan wat bloemen.

Zo vormt de stam van de magnolia een goede vestigingsplek voor het gewoon purperschaaltje (een korstmos). Af en toe marcheert er een mier omhoog, op zoek naar voedsel voor zijn kolonie. Een eveneens hongerige aardhommel probeert vanaf de zijkant een gaatje in één van de bloemen te maken


Aan de voet van de magnolia liggen de laatste bruine bladeren van afgelopen jaar. Veel ervan is al verteerd door pissebedden, springstaartjes, wormen, slakken en andere kleine kruipers. Waarmee ze het organische materiaal hebben omgezet in nieuwe voedingsstoffen voor de bodem. En daaruit knalt het groen momenteel in razend tempo omhoog. Gevoed door zon, regen en mineralen.

Op één vierkante meter is een oceaan aan leven te vinden.

Alles is verbonden met elkaar. Alles is verbonden met jou. Het leven sluit niets en niemand buiten en is gebaseerd op natuurwetten waar niemand aan ontkomt. Of je er nu in gelooft of niet.

Eerst geloven, dan zien
Het lastige is dat je dit vaak niet kunt zien. Maar dat doen wij mensen zo graag: dingen zien. Dat maakt iets echt voor ons. Dan kunnen we bewijzen én geloven dat iets bestaat.

Daarmee gaan we voorbij aan het feit dat ons brein slechts een fractie van alle beschikbare signalen in het universum oppikt en omzet naar voor ons begrijpelijke beelden en geluiden.

Zouden we ‘eerst zien, dan geloven’ omdraaien naar ‘eerst geloven, dan zien’, dan gaat er een wereld voor ons open. Worden we ontvankelijk voor het grote mysterie buiten en binnenin onszelf. Zien we dat de iris van ons oog verrassend veelt lijkt op beelden van de kosmos. Dat onze vingerafdruk een kopie is van de jaarringen van een boomstam. Dat de magnolia afhankelijk is van de pissebed. Dat alles – echt alles – één groot netwerk is.

Zuurstof en schaduw
Dacht je dat ik al klaar was met het verhaal van de magnolia? Natuurlijk niet! Dit taaie boompje huisvest nog veel meer leven.

Zo is zij de vaste hangplek voor een dertigtal huismussen. Het is een kwestie van dagen voordat de eerste kersverse ouders hun jongen bij ons in de tuin zullen parkeren. Waar zij tussen het voeren door heerlijk zitten te knikkebollen in het voorjaarszonnetje. Af en toe stuntelend hun vliegkunsten oefenen.

Maar de magnolia doet nog meer. Het eerste groene blad is inmiddels zichtbaar (inderdaad, hij bloeit voordat er blad aan komt), waarmee fotosynthese op gang komt. Dit betekent dat de boom nu zonlicht om kan zetten in voedsel. En hoe meer blad zij heeft, hoe meer zuurstof er wordt aangemaakt. Wat weer goed is voor ons mensen.

Om nog maar te zwijgen van de welkome schaduw die de boom biedt tijdens warme zomers.

Beestenboel
Strekspinnen bevestigen graag hun web aan de stam van de magnolia. Rustig wachtend op onfortuinlijke muggen. Rosse metselbijen, zweefvliegen en atalanta’s zullen binnenkort de volgroeide bladeren gebruiken om te rusten en op te warmen.

Verder fladderen er af en toe kool-, pimpel- en staartmezen door de magnolia. Zagen we merels, winterkoningen en gaaien zitten in de boom. En onlangs zat er zelfs een sperwer (roofvogel), aangetrokken door het kabaal van de huismussen.

Leven en laten leven
Dit is slechts (een deel van) het verhaal van één klein boompje in een tuintje in de Randstad.

Wie goed kijkt en verbonden is met zijn of haar natuurlijke omgeving, raakt nooit uitgeleerd. Op ieder moment van de dag gebeurt er wel iets. Niet altijd in een zichtbaar tempo, maar het leven stroomt altijd door. Door de boom en haar wortels. Door de dieren die erin leven. Door de bodem eromheen. Door ons mensen, die genieten van al dat moois.

Moet je nagaan wat er allemaal gebeurt in een bos, woestijn of oceaan. Wat een soortenrijkdom Moeder Aarde huisvest.

Zou het niet fantastisch zijn als wij mensen weer gaan begrijpen dat alles een rol speelt in het grote geheel? Om weer voluit te leven én laten leven. Te genieten van elkaar. Leren van elkaar. Verbinden met elkaar.

Mede namens de magnolia wens ik jou een prachtige, liefdevolle dag vol verbinding ;)